— • —
Od zarania dziejów zachwycający lekkością i przeglądający się w nurcie Brdy budyneczek przy ul. św. Floriana służył sportowcom, miłośnikom szlachetnych zmagań wioślarskich. Półwieczna, powojenna tradycja sprawia, że mawiamy o nim jako o pałacyku BTW, lecz gwoli prawdy nie dla Bydgoskiego Towarzystwa Wioślarskiego go zaprojektowano. Przez pierwsze pół wieku służył największym rywalom BTW – niemieckiemu towarzystwu wioślarskiemu „Frithjof”.
Klub ten zawiązano już w 1894 roku i niemal od początku jego siedzibą stał się ten nowy gmach, który w dolnej kondygnacji pomieścił hangary na łodzie wraz z rampą, po której można je było znieść ku basenikowi, i na którego spokojnej powierzchni zawodnicy mogli zająć miejsce przez zmierzeniem się z wartkim rzecznym nurtem.
Eleganckie towarzystwo interesujące się popisami wodniaków miało do dyspozycji powyżej sale restauracyjne z rozległym tarasem. Klub od początku miał charakter nie tylko elitarny, ale i narodowy. Polakom, którzy z trudem w czasach zaborów mogli się organizować do życia społecznego, sportowego i kulturalnego, stał solą w oku. Po powrocie Bydgoszczy w granice Polski wioślarstwo (przy wsparciu m.in. wojska) stało się jedną z mocniejszych dyscyplin w mieście. Już 16 marca 1920 roku powstało polskie Towarzystwo Wioślarzy „Tryton”. Jego siedzibą (podobnie jak kilku innych środowiskowych klubów polskiego wioślarstwa) była drewniana stanica na przeciwległym brzegu Brdy.
Po I wojnie światowej na krótko pałacyk przeszedł w ręce polskie – przejęto go na siedzibę dowództwa brygady Wojska Polskiego, ale zwrócono go szybko „Frithjofowi”. Po ostatniej wojnie do gmachu przeniosło się BTW i użytkowało go do 1996 roku. Potem zapadła decyzja o jego prywatyzacji a BTW w 1999 roku musiało się wyprowadzić – ponownie na przeciwległy brzeg Brdy…
Więcej informacji o BTW można znaleźć tutaj: WIKIPEDIA.
